บล็อกไม่สามารถอ่านเต็มๆบนบีบีได้ หากท่านอยากอ่านกรุณาไปที่ Pramoy.tk
@@@@@@@@@@@@@@@

มีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นกับชีวิตช่วงนี้ ตอนนี้เลยมานอนทบทวนว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ แล้วพบว่า เรากำลังหมุนรอบตัวเอง แต่ผู้ที่ทำให้เราหมุนคือคนอื่น….

ดีใจเหลือเกินที่มีคนรักเรา ขอบคุณทุกคนมาก อยากบอกว่าผมก็รักพวกคุณมาก และขอโทษด้วยที่ทำให้ผิดหวัง แต่ผมรับปากว่าจะไม่ลืมสิ่งที่ทุกคนเคยทำให้กับผมแน่นอน…….

คนที่จะดีกับเราจริงๆ ในขณะที่เราโตแล้วคงหายาก ผมรู้สึกโชคดีและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ทำงานกับทุกท่าน ยากจะบรรยายความรู้สึกที่มีออกมาจากใจ ทุกคนคงรู้ว่าผมปากแข็ง เอาเป็นว่า อยากให้คุณๆรู้ว่า ที่ผ่านมานั้น รับประกันด้วยเกียรติของผมว่า ตลอดเวลาที่ได้ทำงานด้วยกันผมรักและเป็นห่วงพวกคุณมากกว่าที่พวกคุณคิด

แต่นอกจากจะรู้แล้วว่ามีคนรักเราแล้ว ในวันนี้ยังรู้ด้วยว่าการพูดความจริง ทำอะไรอย่างตรงไปตรงมา เปิดเผย มันนำภัยมาสู่ตัว…..

การอยู่ในสังคมแบบนี้ หากเราพูดความจริง เราจะกลายเป็นคนเลว ในขณะที่คนที่ไม่พูดความจริง กลับสบายๆ และลอยหายเข้ากลีบเมฆไป ไม่มีใครสนใจ….ทุกคนคงงงว่าเรื่องอะไร แต่ผมคงไม่กล่าวในที่นี้

มีหลายคนบอกว่าผมตรงเกินไป เล่นเกินไป ขวางโลก สุดโต่ง อะไรก็แล้วแต่ แต่ขอบอกเลยว่า คงไม่เปลี่ยนแล้วชาตินี้ เพราะหากปราศจากจุดยืนในตัวเองแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดมาเพื่ออะไร แค่เกิดมา เรียน ทำงาน แต่งงาน มีลูกหลาน แก่ ตาย ทำตามๆกันไป ใครคิดอะไรก็เดินตามๆกันไป ทำอย่างนั้นสิ คนส่วนใหญ่ทำกัน ทำอย่างนี้สิ คนโน้นเค้าก็ทำ แค่นั้นหรอ……….

ไม่มีความคิดใครถูกหรือผิด แต่ผมคงไม่เลือกคิดเหมือนคนส่วนมากแน่นอน ประเด็นนี้เคลียร์

กลับมาถึงเรื่องพูดความจริงอีกที บอกตรงๆว่าผมไม่ชอบการโกหกเท่าไหร่ แต่ทุกอย่างมักจะบีบบังคับเราให้โกหกเสมอ ทุกคนคงเห็นว่าผมแรง ไม่แคร์ใคร แต่ถามจริงๆเหอะ ถ้าผมไม่แคร์จะมานั่งเครียดทำไมวะ หากคนที่รู้จักผมจริงๆคงทราบว่านิสัยของผมนั้น ผมจะแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเองซะอีก พูดไปคงไม่มีใครเชื่อ…….

ผมมักถูกมองว่าเลวร้ายเสมอ ตั้งแต่เด็กยันโต แต่ใครจะเข้าใจว่าผมคิดอะไรบ้าง ใครจะเข้าใจว่าชีวิตผมผ่านอะไรมาบ้าง ผมเคยได้ยินจากปากของพี่คนนึงไม่นานมานี้ว่า ผมเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี เค้าอาจจะไม่รู้ว่าผมซึ้งใจแค่ไหนที่เค้าเข้าใจผม แต่ผมก็ยังคงต้องทำให้เค้าผิดหวัง ในขณะที่คนที่ผมคิดว่าน่าจะเข้าใจกลับไม่เคยเข้าใจเลย จนถึงวันนี้ผมคงได้คำตอบกับตัวเองแล้วว่า มีแค่บางคนเท่านั้น และน้อยมากจนแทบหาไม่ได้ ที่จะเข้าใจในสิ่งที่ตัวผมเป็นบ้าง

ผมไม่อยากได้คำพูดปลอบประโลมที่ว่า แกไม่ได้แย่หรอก แต่ขวางโลกไปหน่อย เพราะแค่นั้นก็เพียงพอจะเข้าใจได้แล้วว่า ผมถูกมองอย่างไร และมันเป็นแบบนั้นมาตลอด และไม่ใช่ว่าไม่รู้ เพียงแต่หวังว่าทุกคนจะเข้าใจบ้างว่าผมไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก แต่ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ผมจะถูกมองด้วยสายตาของคนใกล้ชิดซึ่งแปลความหมายได้ว่า “ไอ้ตัวขวางโลก” เสมอ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยนะครับ ด้วยเรื่องดังกล่าว ตัวผมเองรู้สึกว่าเกิดช่องว่าง และรู้สึกห่างเหินไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกมาตลอดว่าผมคงไม่เหมาะกับที่แห่งนี้ (ดูติสต์แตกไปหน่อย แต่ก็นะ พื้นเพผมก็ติสต์อยู่แล้วไม่ใช่เนิร์ด) และคงถึงเวลาต้องไปสักที…….

บ่นมาซะยาว รู้สึกสบายใจขึ้นมากที่ได้ระบายในบล็อกนี้ ขณะพิมไปนี้ก็น้ำตาไหลไปเป็นพักๆ เฮ้อ ก่อนจบก็ขอขอบคุณทุกท่านอีกครั้งผมจะไม่ลืมพวกคุณเลยจริงๆ โดยทุกท่านของผมนั้นมีทั้งหมด 7 คน หวังว่าคุณที่อ่านอยู่จะเป็นหนึ่งในเจ็ดคนนั้น และดีใจมากที่ได้บอกให้คุณรู้ในเรื่องที่เขียนวันนี้

จบ…….